من درد بوده ام،
همه من درد بوده ام.
گفتی پوست واره یی استوار به دردی،
چونان طبل
خالی و فریادگر
-درون مرا که خراشید تام... تام از درد بینبارد؟-
و هر اندام ام از شکنجه ی فسفرینِ درد مشخص بود
در تمامت بیداری خویش هر نماد و نمود را
با احساس عمیق درد دریافتم...
عشق آمد و دردم از جان گریخت....
خود در آن دم که به خواب می رفتم،
آغاز از پایان آغاز شد.
تقدیر من است این همه، یا سرنوشت توست... یا لعنتی است جاوانه؟!
که این فروکش درد خود انگیزه ی دردی دیگر بود....
که هنگامی به آزادی عشق اعتراف می کردی
که جنازه ی محبوس را از زندان می بردند... .
از کجا آمده ای ای که می باید اکنونت را
این چنین
به دردی تاریک کننده
غرقه کنی!از کجا آمده ای؟
و ملال در من جمع می آید
و کینه یی دم افزون به شمار حلقه های زنجیرم...
چون آب ها....
راکد و تیره....
که درماندابی...!
شاملو/مرثیه ی خاک
باز خانه وامی گذارم و می روم. خانه را که تو می آمدی و می رفتی.«گوش ام به راه تا که خبر می دهد ز دوست؟»
زیر اندک نور آخرین شب این خانه و آواز که می‌پیچد به یاد بر باد رفته‌گی‌ام. سیگاری بگیران‌ام می‌نشیند بر جان و خاطره ای جان‌گزا می شود از دیگر شبی چون دیگر شب‌ها.
بی رمق سایه های نیمه شب‌ات که زیر همین اندک نورها می‌چرخیدی در این حوالی یادت هست؟ یادم هست. یقین می‌گویی یادم تو را فراموش...
شرط را باخته‌ام و همه چیز را، می‌بینی؟ می بینی‌ام؟ همین‌جا هست‌ام که تو بودی. که می‌آمدی و هنوزم هزار هزار افسوس بر دل است که می رفتی. که یک بار رفتن ات را آمدنی نبود و می‌دانست ام و می دانستی. تو به‌تر از من و من تلخ‌تر از تو...
خانه را وا می گذارم و می روم. کجا نمی دان ام. می روم اما...
بی آن که بدانیم پر از سایه ی دردیم
ما لحظه ی آبستن عصیان و نبردیم
در خویش خزیدیم و دل آشوبه گرفتیم
لبریز سکوتیم، ولی نعره نوردیم
با باد دویدیم و به باران نرسیدیم
چون شاخه شکستیم، ولی گریه نکردیم
همزاد بهاریم و پر از شوق شکفتن
هرچند خزاندیده و پژمرده و زردیم
خورشید به خاکسترمان خیره نمی شد
بر سفره ی آتش ننشستیم که سردیم
خنجر به جگر خورده ترین قوم زمینیم
ماندیم که شاید بپذیرید که مردیم
از ما که بریدید ولی پیش شما هم
کاری که خدا با دل ما کرد نکردیم...
(حسن اوجانی)
هیچ ندادیم و هیچ نستاندیم. عمری به پای هم سوخت ایم و سوزاندیم و همه بر باد...
بی یادی رفت اند. بی وداعی حتی. گفتنی ها بود اما گوش هایی دیگر شنیدشان. با ما نگفت اند...
بهتی بر جای مانده تنها. نه حسرتی و آهی و دریغی. فاجعه بی رحم تر و نامنتظرتر از آن بود که غمی و نم اشکی بدرقه اش کن ایم...
افسون زده گانی را ماننده ایم که طوفان حادثه ای بیخ هر چه درخت آبادی شان را از جای برکند و تا هیچ روز چشم انتظاری بهارشان به انجام نیاید...
چه بر می آیدمان؟ گزیری نیست...
...
...
...
روزهای حراج کردن درد در میان هزار سطر سیاه
روزهایی که خسته ام، خسته، خسته از آه های گاه به گاه
توی این جاده ها نمی بین ام دست تو در میان دستان ام
سرد و گرم زمانه را بچش ایم، در میان هزارها خم راه
توی دست ام شراب شیراز و روی لب داغ آتشی از تو
آتش و مستی و جنون و دریغ، زیر سوسوی بی حرارت ماه
دود سیگارهای پی در پی که خرابی نصیب مان می کرد
پیک هایی که می زدیم به هم... به سلامت رفیق نیمه ی راه
رقص تو در میان دستان ام که کمی بعد جای خالی بود
من و ویران شدن، اثیری و یاس و همین حرف های بدبیراه
جاده را که همیشه می رفتی قطره اشکی پی ات روان می شد
خشک خشک‌اند گونه هام ببین، خاطرآسوده باش در این راه...