...
فغان! که سرگذشت ما
سرود بی اعتقاد سربازان تو بود
که از فتح قلعه روسپیان
باز می آمدند.
باش تا نفرین دوزخ از تو چه سازد،
که مادران سیاه پوش
ـ داغداران زیباترین فرزندان آفتاب و باد ـ
هنوز از سجاده ها
سر بر نگرفته اند!
پی نوشت: این پست کیامر نازنین حال به حال ام کرد امشب. قلم اش سبز...
شعر گفتن درد می خواه اد و من این روزها دردم نمی آی اد. به سرخوشی زده ام دل را که دل درد نگیرم دیگر. یکی می گفت: دل ام که درد گرفت یاد دندان ام افتادم. کندم اش و به دورش افکندم. راست می گفت. اما دل کندن هم داستانی ست پر آب چشم...
به ابن الوقتی، و نه البته صوفی گری، روزگار می گذران ام. بی اندیشه فردایی که نمی‌دان‌ام هست یا خود فریبی ست دیگر. روزها و سال هاست که به بی فردایی زیسته ام. عادت ام شده و ترک اش هم درد دارد. می بینی؟ انگار همه جا درد دارد و درد می بارد از هر سطری که سیاه می شود. خودش شعری شده و بی خبرم من...
شعرم برای تو که شعر می خواستی و نداشت ام...
چنان به موی تو آشفته‌ام، به بوی تو مست...
که نیست ام خبر از هر چه در دو عالم هست
دگر به روی کس ام دیده بر نمی‌باشد
خلیل من همه بت‌های آزری بشکست
...
خوش است نام تو بردن، ولی دریغ بود
در این سخن که بخواه اند برد دست به دست
هست اند هنوز آدم هایی که «اهل سر»اند.در این وانفسا گاهی نسیمی وزیدن می‌گیرد که بذر امیدی به دل می کارد. این روزها باورت نمی شود کسی از «اهل سر» هنوز پیدای اش شود.
قحطی فهمیدن و دانستن است انگار. فریاد می کنی و نمی دان اند. چه رسد ناگفته ها را. همین است که تا اهل سری می بینی شوری به پا می شود در دل ات آن سرش ناپیدا...
از راهی دراز آمده بودم که هیچ کس از آن نمی دانست. چون همیشه یک راست و بی فاصله به سراغ سیاه مشق ام رفت ام. دوستان آب روان ملاطفت ها کرده بودند به بیت شعری که نگاشته بودم. دست شان درست. یکی به خال زده بود:« رقصی چنین میانه میدان ام آرزوست... »
به یقین این را هم می دانستی که «یک دست جام باده و یک دست زلف یار...».
نمی دانستی؟