روزهای حراج کردن درد در میان هزار سطر سیاه
روزهایی که خسته ام، خسته، خسته از آه های گاه به گاه
توی این جاده ها نمی بین ام دست تو در میان دستان ام
سرد و گرم زمانه را بچش ایم، در میان هزارها خم راه
توی دست ام شراب شیراز و روی لب داغ آتشی از تو
آتش و مستی و جنون و دریغ، زیر سوسوی بی حرارت ماه
دود سیگارهای پی در پی که خرابی نصیب مان می کرد
پیک هایی که می زدیم به هم... به سلامت رفیق نیمه ی راه
رقص تو در میان دستان ام که کمی بعد جای خالی بود
من و ویران شدن، اثیری و یاس و همین حرف های بدبیراه
جاده را که همیشه می رفتی قطره اشکی پی ات روان می شد
خشک خشک‌اند گونه هام ببین، خاطرآسوده باش در این راه...
دل ام اندکی ساده گی می خواه اد. می خواه ام دورِ دور باش ام از این پیچیده گی ها که از آن من نیست. بازی نمی دان ام. بازنده می شوم هر بار که به بازی می گیری ام. گفته بودم ات. نگفته بودم؟
نازنین... هوای دل ات را می دان ام. دل خودم را هم. به سیگاری قناعت کرده ام و سکوت که بر دود سفیدش سوار شوم تا آسمان های تو که بیزاری از بوی سیگارم.
پای که می فشارم دوست داشتن ام را می رمانی ام. بودن ام را قدردان باش که قدر بودن می دان ام ات و خوب می دانی. همین است که خیال ات تختِ تخت است و من هر روز بر خود می لرزم ...
کنارم که باشی عصرهای مان خوب است. این را هر شب گفته بودی و من دل خوشِ گفته های ات. چای می ریزیم. صدای ساز می آید و بوی سماور و من سیگار می کش ام. می دان ام آن قدرها هم که می گویی بدت نمی آید از بوی سیگارم. با بخار چای بوی توتون خوش می شود. تو این را هم می دانی که بارها بوی ام کشیده ای در عصرهای خوب چای و سیگار. نکشیده ای؟