برای روزی که می گوی اند به دنیا آمده ام...
من بیست و هفت سال خودم را دویده ام
تازه به نقطه ی نرسیدن رسیده ام می ترس ام از خودم که شبیه ام به هیچ کس از ترس توی آینه آدم ندیده ام حتی حواس پرتی ی من مضحک است که دیروز کفش لنگه به لنگه خریده ام من که خودم نخواستم عا شق شوم،فقط حالی نمی شود به دل ورپریده ام این لقمه هم برای مگس ها،نخواست ام یک عنکبوت مرده ی درخود تنیده ام ### این دردهای مسخره تقدیر من نبود من بیشتر از آن چه که باید کشیده ام بابا ول ام کنید! سرم درد می کند حتی هوای دور و برم درد می کند زیر فشار طعنه و گوشه کنایه و زخم زبان تان کمرم درد می کند از اینکه گفته اید تو شاعر نمی شوی مضمون شعرهای ترم درد می کند نامه رسان عشق شما بوده ام، اگر تا استخوان بال و پرم درد می کند پس هیج جا نمی روم؛ آخر نمی شود پاهای مانده از سفرم درد می کند دیگر قسم نمی خورم، از بس که خورده ام روح شکسته ی پدرم درد می کند ### طبل چرندیات نکوبید،بس کنید! سلول های مغز سرم درد می کند...
پی نوشت: شاعر را نشناخت ام. بی نام و نشان سروده بود. فقط نام (محمد علی) زیر شعرش بود...
یادداشتی ست از حسن اوجانی که دل ام را برد این نیمه شبی...
غریب نوشته ای ست با واژگانی که گویا درد واژه اند و از نهان گاهی ژرف بر آمده...
هوا سرد نیست اما عجیب لرز کرده ام. همیشه پیش طوفان نامریی حضورت کم آورده ام اما این سگ لرز غریب دیگر نوبر است..
پسرک یله و بی ژست نشسته لب جدول سیمانی و آکورد گرفته. سوای از سیملرزه های دلپذیر گیتارش،صدایش هم بدک نیست.ب ه دل مینشیند. می ایستم کنارش رو به پارکینگ.
این بغضمرگ شدنها یکی از همین روزهاست که کار دستم بدهد. با خودم فکر میکنم پیش روی خاطرات تلخ و شیرینمان انگار اسماعیل شده ام که به قربانگاه میبرندش و این تیغ کند و زنگاری گلوی خسته ام را اره کش میکند. این شاهرگ انگار ساخته شده برای همین رنج بی منتها.اما خیالی نیست.گیرم که امروز هم اتفاقی دیده باشمت اما همین هم برای این جنازه غنیمتی است..
حالم خوش نیست.باقی راه را به این امید گز میکنم که زودتر برسم خانه و زیر دوش آب داغ یک دل سیر گریه کنم.انگار فقط اینجاست که کسی کاری به کار آدم ندارد.
توی همان دفتر سبز رنگی که پیش خودت نگه داشتی برایت نوشته بودم. نوشته بودم که سقف آرزوهای من آنقدرها هم بلند نیست که نشود چراغی ازش آویخت. نه اینکه تو کم کسی باشی اما آرامش هم نباید اینقدرها کیمیا باشد جانکم. حالا گیرم این آرامش کنار تو باشد. امروز دوباره به این فکر میکردم که آب از آب دنیا تکان میخورد اگر...؟
بگذریم گندم بانو. تو که خوب باشی گور بابای دنیای آدمکها. شقیقه هایم نبض تندی گرفته.ضربان جمجمه ام را با تیک تیک راهنمای ماشین تنظیم میکنم. بازی مضحکی است اما حواسم را از درد کشنده اش پرت میکند. حوصله ام برای این ناله نوشتنها تنگ شده...
باید بخوابم...
(اسفند ۸۹)